Promotor wiedzy apteka olmed

Rumianek pospolity jest popularną rośliną stosowaną w lecznictwie. Posiada właściwości przeciwzapalne i przeciwalergiczne. Stosowany jest również w łagodzeniu dolegliwości trawiennych. Jakie związki aktywne ma ten surowiec leczniczy i kiedy go stosować? Rumianek pospolity - występowanie Rumianek lekarski (łac. Chamomilla recutita, Matricaria chamomilla) nazywany również pospolitym jest rośliną jednoroczną z rodziny Astrowatych. Występuje w Europie, Australii, Ameryce Północnej oraz Azji. W Polsce rośnie pospolicie na wielu łąkach. Łatwo go pomylić z roślinami z rodzaju Anthemis, np. rumianem psim, którego nie stosuje się w lecznictwie. Rumian psi zawiera silne alergeny kontaktowe, np. antemidol. Z tego powodu przed zbiorem należy upewnić się, czy na pewno zerwaliśmy odpowiednią roślinę. Surowcem leczniczym jest koszyczek rumianku. Posiada on stożkowe, wydrążone żółte dno kwiatostanowe, widoczne po przepołowieniu koszyczka. Rumianek zbiera się na początku kwitnienia, a następnie suszy w cieniu i przewiewie, w temperaturze nie przekraczającej 35 stopni. Rumianek - właściwości i zastosowanie Koszyczek rumianku zawiera do 1,5% olejku eterycznego. Jego głównymi składnikami seskwiterpenowymi są chamazulen, alfa-bisabolol, farnezen, kadinen i mircen, spiroeter. Ponadto, rumianek zawiera flawonoidy, w tym pochodne apigeniny, luteoliny oraz kwercetyny. Stanowi również źródło kumaryn oraz związków śluzowych i soli mineralnych. Związki te wykazują aktywność przeciwzapalną i przeciwalergiczną poprzez hamowanie uwalniania endogennej histaminy. Olejek z rumianku działa przeciwbakteryjnie oraz przeciwgrzybiczo wobec Candida albicans. Napary oraz wyciągi z rumianku wpływają przeciwskurczowo i wiatropędnie, wspomagając trawienie. Z tego powodu są powszechnie wykorzystywane w leczeniu schorzeń przewodu pokarmowego, w tym leczeniu bólu brzucha podczas kolki niemowlęcej. Według niektórych badań, sugeruje się jego aktywność immunostymulującą - pobudzanie czynności makrofagów oraz aktywności fagocytowej leukocytów. Może wykazywać delikatne działanie uspokajające. Wyciągi i napary z rumianku stosuje się między innymi w schorzeniach takich jak: astma oskrzelowa alergia katar sienny zapalenie górnych dróg oddechowych wzdęcia dolegliwości trawienne zapalenie błony śluzowej żołądka i jelit zapalenie jelita grubego choroba wrzodowa żołądka i/lub dwunastnicy kolka niemowlęca stany zapalne gardła (płukanki) bolesne skurcze jelit u dzieci i niemowląt zewnętrznie w chorobach skóry przebiegających z jej podrażnieniem zewnętrznie w stanach zapalnych pochwy W przebiegu infekcji wirusowych i bakteryjnych, napar z rumianku wykorzystuje się do płukania jamy ustnej i gardła, a także do inhalacji przy stanach zapalnych górnych dróg oddechowych. Rumianek stosowany jest także w żelach na dziąsła oraz licznych kosmetykach. Jak stosować rumianek? W celu przygotowania naparu z rumianku, 1-2 łyżki stołowe kwiatów rumianku należy zalać szklanką wrzącej wody i przykryć talerzykiem lub spodeczkiem. Po 15 minutach, przecedzić przez sitko. Zaleca się pić 1,5 szklanki naparu dziennie podzielone na 3 porcje. Napar można wykorzystać również do nasączania kompresów przy stosowaniu zewnętrznym, a także płukanek i irygacji. Rumianek - przeciwwskazania Czy są przeciwwskazania do stosowania rumianku? Przeciwwskazanie do stosowania stanowi nadwrażliwość na rośliny z rodziny Astrowatych. Rumianek na podrażnienia skóry Czy rumianek pomaga na skórę? Napar z rumianku można stosować zewnętrznie w formie okładów. Nasączony gazik można przykładać do podrażnionej, swędzącej skóry, a także w przypadku odleżyn czy oparzeń lub w formie kompresów na oczy. W przebiegu zapaleń pochwy, nadżerek szyjki macicy, hemoroidów, napar stosuje się do irygacji i podmywania, w celu złagodzenia stanów zapalnych. W sprzedaży dostępne są również kosmetyki rumiankowe. Ekstrakt z rumianku zmniejsza obrzęk i rumień skóry, przyspiesza gojenie raz oraz działa przeciwzapalnie. Surowiec ten jest dobrze tolerowany przez skórę i rzadko wywołuje reakcje alergiczne. Kosmetyki z rumiankiem polecane są szczególnie dla osób z cerą wrażliwą. Można je używać także w łagodzeniu egzemy, pieluszkowego zapalenia skóry, ciemieniuchy, wykwitów skórnych, a nawet ukąszeń owadów. Rumianek na włosy Płukanka z rumianku jest popularną metodą delikatnego rozjaśnienia włosów w kolorze blond. Regularnie stosowany, nada im złotych refleksów. Wystudzony napar z rumianku należy używać na sam koniec pielęgnacji włosów, po ich umyciu i zastosowaniu odżywki. Po spłukaniu kosmetyków wodą, włosy należy przepłukać naparem i już ponownie nie moczyć włosów. Poza delikatnym rozjaśnieniem, płukanka może poprawić elastyczność włosów i ograniczyć ich wypadanie, a także koić podrażnioną skórę głowy. Przypisy: Lamer-Zarawska E. Fitoterapia i leki roślinne. PZWL Wydawnictwo Lekarskie, 2013. Kołodziejczak A. Kosmetologia, t.2. PZWL Wydawnictwo Lekarskie, 2020. El Mihyaoui, Amina, et al. "Chamomile (M. chamomilla L.): A Review of Ethnomedicinal Use, Phytochemistry and Pharmacological Uses." Life4 (2022): 479. Hameed, Imad Hadi, Ghaidaa Jihadi Mohammed, and Sabreen A. Kamal. "A review: Uses and Pharmacological activity of M. chamomilla." Indian Journal of Public Health Research and Development3 (2018): 200-205.

Szałwia lekarska jest rośliną wykorzystywaną w medycynie, kosmetologii oraz gastronomii. Jednym z jej najbardziej znanych zastosowań jest zmniejszanie nadmiernej potliwości. Jej ekstrakt oraz napar mogą być także stosowane we wspomaganiu terapii wielu różnych chorób i dolegliwości. Jakie właściwości ma szałwia i czy istnieją przeciwskazania do jej stosowania? Szałwia lekarska (łac. Salvia officinalis) to roślina z rodziny jasnowatych (łac. Lamiaceae), pochodząca z rejonów śródziemnomorskich oraz Bliskiego Wschodu. Obecnie, została znaturalizowana na całym świecie, w szczególności w Europie i Ameryce Północnej. Szałwia lekarska od wieków stosowana była w medycynie ludowej w leczeniu dny moczanowej, reumatyzmu, stanów zapalnych i innych dolegliwości. W ostatnich latach, badania naukowe skupiały się na jej wpływie farmakologicznym i możliwościach wykorzystania we współczesnej medycynie. Szałwia ma między innymi właściwości hipoglikemizujące, przeciwutleniające i przeciwzapalne. Szałwia lekarska jest jednym z ponad 900 gatunków roślin w rodzinie jasnowatych. Do Lamiaceae zaliczana jest również szałwia omszona (łac. Salvia nemoros), szałwia wieszcza (Salvia divinorum) czy biała szałwia (Salvia apiana). Szałwia – właściwości Szałwia zawiera szeroką gamę związków bioaktywnych, w tym alkoloidy, kwasy tłuszczowe, polifenole, saponiny, terpenoidy i woski. Główne składniki olejku z szałwii to borneol, kamfora, cineol, pinen i tujon. Ekstrakty alkoholowe z szałwii z kolei, są źródłem kwasu rozmarynowego oraz kwasu kawowego. Dzięki tym związkom, szałwia jest surowcem zielarskim, który, stosowany w odpowiednich dawkach, może przynosić liczne korzyści nie tylko dla osób zdrowych, ale również z hipercholesterolemią, cukrzycą, zaburzeniami pamięci, infekcjami oraz chorobami o podłożu zapalnym. Szałwia lekarska – działanie Szałwia lekarska ma liczne właściwości lecznicze. Najnowsze badania naukowe skupiają się na jej właściwościach przeciwzapalnych, antyoksydacyjnych, hipoglikemizujących oraz obniżających poziom cholesterolu. Ekstrakt z szałwii może działać korzystnie na zdrowie poprzez: Poprawę pamięci prospektywnej oraz zdolności poznawczych Obniżać poziom cholesterolu całkowitego, „złego” cholesterolu LDL oraz VLDL Podnosić stężenie „dobrego” cholesterolu HDL Zmniejszać stężenie glukozy we krwi u pacjentów z cukrzycą typu II Aktywność przeciwzapalną i antyoksydacyjną Działanie przeciwbakteryjne wobec niektórych rodzajów bakterii Gram-dodatnich i Gram-ujemnych Napar z szałwii Napar z szałwii jest źródłem wielu związków bioaktywnych takich jak kwas chlorogenowy, kwas elagowy, galusan epigalokatechiny, kwercetyna, kwas rozmarynowy, rutyna, luteolina oraz zawarte w olejku borneol, kamfora, tujon czy cyneol. Aby przygotować napar z szałwii 1 czubatą łyżeczkę jej suszonych liści należy zalać 1 szklanką wrzącej wody i odstawić pod przykryciem na 20 minut. Po tym czasie przecedzić i pić po 1 szklance ciepłego, ale nie gorącego naparu 2-3 razy dziennie między posiłkami. Napar z szałwii zazwyczaj pije się przez 3 tygodnie, po czym robi tydzień przerwy. Po upłynięciu 7 dni, kurację można powtórzyć. Szałwia na nadmierną potliwość Napar z szałwii wypijany w ilości 100-200ml dziennie może zmniejszyć nadmierną potliwość. Związki czynne zawarte w szałwii wpływają na korę nadnerczy, hamując wydzielanie glikokortykosteroidów, regulując wydzielanie potu. Napar z szałwii można również stosować do przemywania ciała, ze względu na jego właściwości przeciwbakteryjne oraz łagodzące. Przeciwwskazania do stosowania szałwii Wiele badań klinicznych wykazało, że szałwia do picia, jak również w postaci ekstraktów nie wywołuje poważnych skutków ubocznych. Jednakże w przypadku długotrwałego stosowania lub po przedawkowaniu olejku lotnego i ekstraktu etanolowego (odpowiadającemu większej ilości niż 15g liści) mogą wystąpić objawy niepożądane takie jak uderzenia gorąca, zawroty głowy, tachykardia, reakcje alergiczne, wymioty. Szałwia w ciąży Spożywanie szałwii lekarskiej nie jest zalecane w okresie ciąży i laktacji. Zawarte w olejku ketony kamforowe, tujonowe i terpenowe mogą w dużych dawkach negatywnie wpływać na układ nerwowy płodu i noworodka. Biała szałwia Biała szałwia (Salvia apiana) jest rośliną pochodzącą z południowo-zachodniej części Ameryki Północnej. Nazywana jest również szałwią indiańską, ceremonialną lub świętą, ze względu na jej wykorzystywanie przez Indian w rytuałach uzdrawiających i oczyszczających. Palenie szałwii stosowane było w celu oczyszczania pomieszczeń z negatywnej energii. Szałwia wieszcza Szałwia wieszcza (Salvia divinorum), nazywana również boską szałwią czy szałwią czarownika, jest rośliną zawierającą substancje o działaniu narkotycznym. Występuje endemicznie w Meksyku. Stosowana była w tych rejonach do odprawiania rytuałów duchowych. Jej głównym składnikiem jest salwinoryna A o działaniu psychoaktywnym. Posiadanie tej rośliny, jak również jej suszu jest nielegalne w Polsce. Istnieje wiele gatunków szałwii. W tej rodzinie zawarte są rośliny stosowane w lecznictwie, obrzędach duchowych oraz jako rośliny ogrodowe. W medycynie zastosowanie znalazła szałwia lekarska, która dzięki zawartym w niej związkom bioaktywnych, może m.in. poprawiać profil lipidowy, obniżać poziom glukozy o osób z cukrzycą oraz korzystnie wpływać na pamięć. Przypisy: Sedlak-Kaczmarczyk, Ilona; Ciołkowski, Arkadiusz. Zioła w medycynie Choroby skóry włosów i paznokci tom 1. Red. . Warszawa: PZWL Wydawnictwo Lekarskie, 2020 Ghorbani, Ahmad, and Mahdi Esmaeilizadeh. "Pharmacological properties of Salvia officinalis and its components." Journal of traditional and complementary medicine4 (2017): 433-440. Moss, M. Rouse, L. Moss „Aromas of salvia species enhance everyday prospective memory performance in healthy young adults” Adv Chem Eng Sci, 4 (2014), pp. 339-346 Kianbakht, B. Abasi, M. Perham, F. Hashem Dabaghian „Antihyperlipidemic effects of Salvia officinalis L. leaf extract in patients with hyperlipidemia: a randomized double-blind placebo-controlled clinical trial Phytother Res, 25 (2011), pp. 1849-1853 Kianbakht, F.H. Dabaghian Improved glycemic control and lipid profile in hyperlipidemic type 2 diabetic patients consuming Salvia officinalis leaf extract: a randomized placebo controlled clinical trial Complement Ther Med, 21 (2013), pp. 441-446 M. Sá, A.A. Ramos, M.F. Azevedo, C.F. Lima, M. Fernandes-Ferreira, C. Pereira-Wilson Sage tea drinking improves lipid profile and antioxidant defences in humans Int J Mol Sci, 10 (2009), pp. 3937-3950